Μήνυση κατά της Διευθύντριας του Ειδικού Σχολείου Άρτας κατέθεσε η μητέρα 11χρονου μαθητή του Ειδικού Σχολείου της περιοχής, καθώς το παιδί της γύρισε στο σπίτι με μια τεράστια δαγκωματιά στο πόδι και σημάδια πάλης στα χέρια του.
Η μητέρα του, με δάκρυα στα μάτια εξιστόρησε τι ακριβώς συνέβη. «Την περασμένη Τρίτη, όταν πήγα να πάρω το παιδί μου από το σχολείο, είδα με έκπληξη ότι έφερε γρατσουνιές πίσω από το δεξί αυτί του και στους καρπούς των χεριών του. Ρώτησα τη δασκάλα του γιου μου τί συνέβη, καθώς το παιδί μου όταν έφυγε το πρωί από το σπίτι μας δεν έφερε κάποιο τραύμα. Η ίδια μου απάντησε ότι τα συγκεκριμένα τραύματα προκλήθηκαν από την προσπάθεια που έκανε η Διευθύντρια και δασκάλα του σχολείου να απομακρύνει από κοντά της το παιδί μου, το οποίο της είχε πιάσει τα μαλλιά. Η έκπληξή μου συνεχίστηκε όταν έφτασα σπίτι μας και άλλαξα ρούχα στο γιο μου, και πήγα να τον κάνω μπάνιο, όπου εκεί, κατεβάζοντας τη φόρμα του, είδα μια τεράστια μελανιά – δαγκωματιά στο μέσο του ποδιού του, μάλιστα πρόκειται για μια μελανιά όπου φαίνονται ίχνη δοντιών. Αυτό με έκανε αμέσως να καταλάβω ότι κάποιος δάγκωσε το γιο μου δυνατά στο σημείο αυτό.
Ο γιος μου είναι αυτιστικό παιδί και η συνομιλία μαζί του για να μου εξηγήσει τί συνέβη δεν είναι εύκολη, το μόνο που μου είπε είναι ότι “έπαθε μίμι”. Επικοινώνησα τότε με δασκάλα του σχολείου, ρωτώντας την εάν γνώριζε κάτι για το συμβάν. Η ίδια μου απάντησε ότι δεν γνώριζε κάτι, αλλά θα ενημέρωνε τη Διευθύντρια του σχολείου να επικοινωνήσει μαζί μου. Και πράγματι αμέσως η Διευθύντρια επικοινώνησε μαζί μου, όπου μου παραδέχτηκε, από μόνη της, πριν καν προλάβω να τη ρωτήσω εγώ, ότι η ίδια δάγκωσε τον γιο μου, προκειμένου να τον απομακρύνει επειδή της τραβούσε τα μαλλιά. Εγώ εκείνη τη στιγμή σοκαρίστηκα, ακούγοντάς την να προσπαθεί στη συνέχεια να μου αιτιολογήσει τη συμπεριφορά της, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι ενήργησε με αυτόν τρόπο επειδή δέχτηκε επίθεση από τον ανήλικο γιο μου! Μου δήλωσε ότι ήταν σε άμυνα, σε άμυνα ενάντια σε παιδί 11 χρονών».
Σύμφωνα με το maxitisartas,gr , η μητέρα του παιδιού σοκαρισμένη ζητάει να αποδοθούν ευθύνες. Αισθάνεται τόσο απογοητευμένη, λέγοντάς χαρακτηριστικά «Κάθε μέρα δίνω έναν αγώνα για να γίνει το παιδί μου αποδεκτό! Γιατί είναι μια αναπηρία που δεν φαίνεται, δηλαδή αν πάμε σε μια παιδική χαρά το παιδί μου λόγω του αυτισμού του θα θέλει να παίξει μόνος του στην τσουλήθρα, δεν συνεργάζεται με τα άλλα παιδάκια να παίξει, και έτσι σε όσους δεν μας γνωρίζουν ο γιος μου φαίνεται σαν κακομαθημένο παιδί, αφού η αναπηρία του δεν φαίνεται.
Κάθε μέρα δίνω λοιπόν έναν αγώνα τεράστιο για να γίνει αποδεκτό το παιδί μου, να εγκλιματιστεί κάπου, και παλεύω διαρκώς. Μα το να δέχεται τέτοια συμπεριφορά ο γιος μου από το ίδιο του το σχολείο, το Ειδικό Σχολείο, πώς να το αντέξω; Εκεί κανονικά υπάρχουν δάσκαλοι ειδικής αγωγής, υποτίθεται ότι είναι άνθρωποι εκεί που έχουν σπουδάσει το πώς να φέρονται σε παιδιά με ιδιαιτερότητες, σε παιδιά με αυτισμό και ειδικές ανάγκες… Πώς τώρα λοιπόν μου στέλνουν το παιδί μου πίσω με δαγκωματιά και μελανιά και γρατσουνιές και μου λένε ότι δεν φταίνε, αλλά ότι ήταν σε άμυνα;».
