Την ανισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα υπογράμμισε στην τηλεοπτική Vicky Pedia η γνωστή δικηγόρος Μίνα Καούνη. Με επιχείρημα τη χαμηλή θέση της Ελλάδας στη λίστα του Δείκτη Ισότητας που συντάσσει το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο. Επίσης, εξέφρασε τις ενστάσεις της, για το νομοσχέδιο με τη συνεπιμέλεια επειδή «είναι αντιμεταρρύθμιση και οπισθοδρόμηση». Στη συνέχεια η νομικός από τον Πειραιά ανέδειξε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες και στον χώρο εργασίας τους, αλλά και μέσα στις οικογένειές της και έδωσε το μυστικό για μία ισορροπημένη ζωή: «η καλύτερη επαγγελματική επιλογή, εντός εισαγωγικών, είναι ο κατάλληλος σύντροφος», όπως τόνισε.
«Τιμή μου που βρίσκομαι εδώ, για να συζητήσουμε ένα τόσο σοβαρό θέμα, το οποίο, το επιτείνει το επερχόμενο νομοσχέδιο της εξαναγκασμένη συνεπιμέλειας, όπως το λέω εγώ», είπε στην εισαγωγή της η Μίνα Καούνη και στη συνέχεια αναφέρθηκε στις δικές της αρχές και αξίες. «Το “Δεύτερο φύλο” ήταν για μένα, στα εφηβικά μου χρόνια, το βιβλίο που μου έδειξε τη θέση μου στον κόσμο. Δύο εργαλεία και θα το πω, δεν έχω κανένα πρόβλημα, με βοήθησαν να καταλάβω το ποια είμαι, ποια είναι η θέση μου στον κόσμο, και το τι πρέπει να κάνω. O μαρξισμός και ο φεμινισμός. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον κόσμο χωρίς τα δύο αυτά εργαλεία, και έκτοτε προσπαθώ να είμαι συνεπής, σε όλες τις αρχές μου. Όσο μπορείς σ’ ένα καπιταλιστικό σύστημα».
Για την επαγγελματική διαδρομή της και την επιτυχία του δικηγορικού γραφείου της, η Μίνα Καούνη απένειμε τα εύσημα στους συνεργάτες της. «Εδώ θα ήθελα να προσθέσω, μου κάνετε μεγάλη τιμή με αυτό το βίντεο και σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Βέβαια να πω ότι είμαι η ιδρύτρια και επικεφαλής της εταιρείας αυτής, της δικηγορικής εταιρείας. Όμως, είμαι, απλώς αυτό! Το σημείο που έχει φτάσει το γραφείο μας, οφείλεται στην εξαίρετη ομάδα των συνεργατών, που και από αυτό το βήμα θέλω πραγματικά να τους ευχαριστήσω. Μερικοί είναι πολλά χρόνια μαζί μου και χωρίς αυτούς δεν θα είχα ούτε εγώ την εξέλιξη, αλλά ούτε και το γραφείο την εξέλιξη που είχε. Πραγματικά τους ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου! Επαίρομαι, γιατί νομίζω ότι έχω την καλύτερη ομάδα, που θα μπορούσα να φανταστώ», είπε η Πειραιώτισσα νομικός.
Στην ερώτηση για τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί από τη δική της εφηβεία έως σήμερα, η Μίνα Καούνη υποστήριξε ότι «δυστυχώς, έχουν γίνει βήματα, αργά και βασανιστικά. Αλλά και όσες γυναίκες τελικά τα καταφέρνουν, και αυτό είναι το μότο μου στη ζωή, τα καταφέρνουν, όχι επειδή έχουμε ισότητα κυρία Πολύζου. Τα καταφέρνουν, παρόλο, που δεν έχουμε ισότητα και για αυτό, λοιπόν, δεν μπορούμε εσαεί να αγωνιζόμαστε για τις λίγες θέσεις που μας ταιριάζουν και τις δικαιούμαστε και να παλεύουμε διπλά και τριπλά για αυτές τις θέσεις. Ειδικά, επειδή και στο δυναμικό του γραφείου μου, αλλά έρχομαι καθημερινώς σε επαφή με τις νέες δικηγορίνες, πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Εγώ μετά και από τις δύο γέννες και με καισαρική, μάλιστα, την τρίτη μέρα έπρεπε να ήμουνα στο γραφείο μου. Και τώρα οι νέες δικηγορίνες είναι αβοήθητες στον αγώνα τους αυτό, σαν ελεύθεροι επαγγελματίες. Και όλες οι ελεύθερες επαγγελματίες είναι αβοήθητες, δεν έχουν απολύτως καμία στήριξη, για να προοδεύσουν στο επάγγελμά τους, να γίνουν επιστήμονες και να κάνουν και τα προσωπικά τους. Στήριξη από την Πολιτεία. Στήριξη από την Πολιτεία , καταρχάς! Και μετά, από κει και πέρα, βέβαια από την οικογένεια. Μάλιστα αυτό που λέω εγώ στις νέες δικηγορίνες είναι ότι: “η καλύτερη επαγγελματική σας επιλογή είναι ο σωστός σύντροφος, που θα μετέχει στο όνειρό σας, όπως μετέχετε και εσείς στο δικό του”. Ακριβώς, αυτό! Σε αυτό δεν έχουμε μεγάλη εξέλιξη, ούτε η κουλτούρα μας, ούτε ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε και οι γυναίκες και οι άντρες”, δεν έχουμε μπορέσει να έχουμε κατακτήσει όσα μπορούμε, σε αυτό το σύστημα έτσι να μην το ξεχνάμε αυτό των ταξικών ανισοτήτων να έχουμε προοδεύσει ως δείκτης ισότητας, μην ξεχνάτε ότι σύμφωνα με το δείκτη ισότητας του Ευρωπαϊκού Ινστιτούτου είμαστε στην τελευταία θέση στον δείκτη ισότητας».
Σύμφωνα με τη Μίνα Καούνη η εργαζόμενη μητέρα δέχεται διαρκώς κριτική. Βρίσκεται στο στόχαστρο.
«Κοιτάξτε, αφενός μεν, ότι υπάρχει μία μόνιμη κριτική επιτροπή απ’ έξω. Εννοούμε, δηλαδή, ό,τι και να κάνει μία μητέρα, κριτικάρεται απ’ όλους, απ’ όλους. Έχουμε πάρα πολλές απαιτήσεις και πάρα πολλές προσδοκίες από τη μητέρα, τις οποίες δεν τις έχουμε από τον πατέρα. Και όπως λέω και εγώ, μέχρι τώρα, αισθάνομαι συνεχώς τύψεις. Όταν ήταν, ειδικά, μικρά τα παιδιά, πήγαινα στο γραφείο, είχα τύψεις, γιατί άφηνα τα παιδιά. Ήμουνα στο σπίτι, είχα τύψεις, γιατί άφηνα το επάγγελμα. Επίσης είσαι νοικοκυρά, έτσι κάνεις μία πάρα πολύ σκληρή δουλειά, η οποία δεν έχει ούτε ρεπό, ούτε μισθό και είναι και η υποτιμημένη και σου λένε: “καλά τι κάνεις όλη την μέρα κάθεσαι με τα παιδιά εδώ πέρα και πίνεις καφέ, δεν κουράζεσαι”. Ακριβώς!», εξήγησε το σκεπτικό της.
Για την αύξηση των κρουσμάτων ενδοοικογενειακής βίας, η Μίνα Καούνη είπε: «Η σεξουαλική και ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική την είδαμε που ήρθε τώρα αυτό το διάστημα με όλα αυτά τα περιστατικά τα οποία βγήκανε στην επιφάνεια, δεν καταγγέλλονταν κυρία Πολύζου. Η ενδοοικογενειακή βία, είναι αυτό που λέω εγώ “τρομοκρατία” με περισσότερα θύματα, και για τα οποία το μπάτζετ που διατίθεται στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας είναι πολύ λιγότερο από της τρομοκρατίας. Όμως τα αποτελέσματα της τρομοκρατίας, των τρομοκρατικών επιθέσεων, είναι τα ίδια με της οικογενειακής βίας, δηλαδή το αίσθημα της ανασφάλειας, της χαμηλής αυτοπεποίθησης, του να μην ξέρεις τι να κάνεις, πού να κρυφτείς, ακριβώς είναι τα ίδια σ ́ αυτά τα οποία στοχεύουν οι τρομοκράτες, στοχεύουν και οι κακοποιητικοί σύντροφοι. Ο εγκλεισμός έπαιξε καθοριστικό ρόλο! Όπως σας είπα, δεν είναι μόνο δικό μας το φαινόμενο, είναι διεθνές το φαινόμενο. Στη Βρετανία, δηλαδή, κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μία γυναίκα. Στη Σουηδία κάθε 10 μέρες κακοποιείται μέχρι θανάτου από τον σύζυγο ή το σύντροφό της. Στην Ισπανία τα ίδια, στη Γαλλία τα ίδια. Δηλαδή το 1/3 των γυναικών στην ενδοοικογενειακή βία ή δολοφονείται ή στραγγαλίζεται ή με άλλον τρόπο. Και το πολύ σοβαρό κυρία Πολύζου είναι: ότι και στην teen violence, δηλαδή στην εφηβική, στην εφηβική σχέση αρχίζουν και παρουσιάζονται τέτοια θέματα βίας, δηλαδή συντροφικής βίας και αυτά είναι πάρα πολύ άσχημα νέα διότι όταν το καλούπι της βίας αρχίζει και καθίσταται νωρίς, είναι πάρα πολύ δύσκολο να το ξεπεράσεις. Και σε αυτό έχει πάρα πολύ μεγάλη σημασία και το γεγονός ότι έχουμε και μία τέτοια κουλτούρα που πολλές φορές εκπαιδεύονται και οι άντρες και οι γυναίκες. Όταν λέμε δηλαδή στα μικρά κορίτσια, ακριβώς! Όταν σου λένε ότι γιατί ακόμα υπάρχει !Εγώ το ακούω από πελάτες μου, το ακούω από μητέρες ότι “δεν πειράζει άντρας είναι αυτός, θα νευριάσει και θα σου δώσει καμιά σφαλιάρα, δεν πειράζει σε ζηλεύει, σε αγαπάει ο Κωστάκης που σου σηκώνει τη φούστα ή σου τραβάει τα μαλλιά”, εκεί εγκαθίσταται πάρα πολύ νωρίς όλα αυτά τα μοτίβα».
Η γνωστή δικηγόρος είναι σαφής στην πρότασή της προς τις γυναίκες. «Πρέπει να μιλάνε, πρέπει να αντιστέκονται, και κυρίως γιατί πάντα θυματοποιούμε , είναι το victim blaming κυρία Πολύζου, δηλαδή λέμε πάντα “τι έκανες εσύ;”. Μέχρι που είχαμε ένα πρόσφατο περιστατικό , με έναν, ο οποίος έριξε την γυναίκα του από τη γέφυρα στη Χαλκίδα και ήταν ένα μήνυμα στα social media που έλεγε: “σκέψου πόσο του γκρίνιαζε”. Δηλαδή πάλι πάμε και με αυτόν τον αστείο τρόπο να ρίξουμε το φταίξιμο στο θύμα, ότι κάτι έκανε. Λοιπόν, το θύμα δεν φταίει ποτέ ό,τι και να κάνει. Δηλαδή, αυτή η γκρίνια, η οποία έχει γίνει, δεν ξέρω θεόρατη έτσι, δεν ισούται, δεν συμψηφίζεται με τα φαινόμενα βίας, γιατί εάν το κάνουμε αυτό έχουμε πάρει έναν πολύ ολισθηρό δρόμο και λέμε, και είπε και η κυβέρνηση τώρα μετά από τα πρόσφατα περιστατικά».
Τι συμβαίνει, όμως, με τις γυναίκες που ακούν να λέγεται ότι τα ήθελαν; Ότι πήγαιναν γυρεύοντας; Η Μίνα Καούνη είναι απόλυτη: «Αυτή είναι μια παρά πολύ αισχρή φράση κυρία Πολύζου! Αυτή είναι μια παρά πολύ αισχρή φράση και χαίρομαι που μου το λέτε γιατί είμαστε στο 2021 και ακούγονται ακόμα αυτά. Γιατί πλήττει την αυτοδιάθεση μας, την κινητικότητα μας, δηλαδή πόσα χρόνια, πόσες δεκαετίες ακόμα θα πρέπει να φοβόμαστε να βγούμε έξω, να πιούμε ένα ποτό γιατί εμείς αν μεθύσουμε έχουμε το φόβο να μας βιάσουν, ενώ ο άντρας αν μεθύσει το πολύ-πολύ να του ζωγραφίσουν ένα μουστάκι στο πρόσωπο; Ακόμα είμαστε σε αυτό το σημείο. Οι δείκτες, όπως λέγαμε, και όλη μας αυτή η κουλτούρα, σημαίνει ότι δεν εκπαιδεύουμε το θύμα να τα υπομένει όλα αυτά. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους άνδρες να μην τα κάνουν. Ο βιαστής, ο παρενοχλητής, ο κακοποιητής πρέπει να του πούμε και να έχουμε σαν κοινωνία ένα τείχος που να πούμε “μέχρι εδώ, δεν θα ανεχόμαστε διότι… “. Σας πήρα μονότερμα, αλλά θέτω αυτό: ξέρετε επειδή ασχολούμαι πάρα πολλά χρόνια με την ενδοοικογενειακή βία, το μόνιμο ερώτημα λοιπόν είναι: Μα γιατί δεν φεύγει; Γιατί εσύ της δίδαξες να μην φεύγει, εξ απαλών ονύχων, από τότε που ήτανε μικρή, της δίδαξες να μην φεύγει, της δίδαξες ότι η γυναίκα πρέπει να κρατάει το σπίτι και δεν πειράζει. Τη δίδαξε η οικογένειά της, η κοινωνία όλη. Ακριβώς αυτό σας λέω ότι είναι οι διδαχές που λέμε, δεν μπορούμε να έχουμε μία καινούργια γενιά γυναικών που θα ανέχεται την βία! Οι άντρες πρέπει να είναι δίπλα μας, πρέπει να είναι σύμμαχοί μας, πρέπει να είναι μαχητές δίπλα μας, να στέκονται δίπλα μας και αλληλέγγυοι. Ένας προοδευτικός άντρας δεν μπορεί να ανέχεται, έστω κι αν δεν μετέχει σε όλο αυτό το σύστημα, δεν μπορεί να ανέχεται υπάρχουν γυναίκες, οι οποίες να δέρνονται, να κακοποιούνται, να βιάζονται, πρέπει δηλαδή να είναι σαν το σαν το σφυράκι που χτυπάει το γόνατό μας, αντανακλαστική... Να μιλήσει κυρία Πολύζου, αλλά πού να μιλήσει, πού να μιλήσει; Αυτό τώρα θέλω να πω: πού είναι οι θεσμοί της κοινωνίας; Πού πρέπει να μιλήσει; Διότι εδώ και από το 2017, είχε πει και η αστυνομία, θα κάνει τις πρώτες βοήθειες, δηλαδή, θα κάνει ειδικά τμήματα στα αστυνομικά τμήματα να υποδέχονται τις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας. Και όταν χρειάστηκε… Όπως και αυτό το νομοσχέδιο που έρχεται τώρα… Όταν, λοιπόν, τους λέμε ότι “και να μιλήσεις δεν θα σε πιστέψουμε”. Έτσι, γιατί είτε “το λες έτσι γιατί θες να εξυπηρετήσεις άλλους σκοπούς”. Εάν, λοιπόν, η βούληση της πολιτείας δεν είναι μόνο να λέει “μιλήστε”, αλλά πρέπει να εξασφαλίζεις και τους επαρκείς θεσμούς για να αγκαλιάζεις τη γυναίκα».
Πολλές γυναίκες έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με την πίεση να αποδείξουν τις καταγγελίες τους. Είτε πρόκειται για σεξουαλική παρενόχληση, είτε για κακοποίηση ή ακόμα και mobbing. «Μπορεί να τα αποδείξει κυρία Πολύζου, αρκεί να υπάρχουν και κατάλληλοι θεσμοί και να την ακούσουν και να την πιστέψουν και να την προστατέψουν. Γιατί έχουμε από το 2010 το νόμο για το mobbing, εάν όμως δεν υπάρχουν δίπλα της οι υπηρεσίες, όπως δεν υπάρχει Επιθεώρηση Εργασίας, να μην πάει σε πολυδάπανους δικαστικούς αγώνες. Κοιτάξτε κυρία Πολύζου, το να στέλνουμε μία γυναίκα μόνη της να αρχίσει έναν αγώνα δικαστικό, για όλο αυτό το πράγμα και να καταθέτει 500.000 φορές, το ίδιο κάνουμε και με το παιδί που είναι θύμα κακοποίησης έτσι… Το παιδί υπάρχουν περιπτώσεις, όταν είναι θύμα κακοποίησης να καταθέσει 28 φορές και όταν δεν έχουμε κάνει τους μηχανισμούς να την προστατεύσουμε από τη δευτερογενή θυματοποίηση, δηλαδή, να πάει στο δικαστήριο να καταγγείλει την κακοποίηση της, τον βιασμός της, το mobbing, το οτιδήποτε και την θυματοποιούμε δευτερογενώς, και όταν ακούγονται μέσα στις δικαστικές αίθουσες “τι φορούσες εκείνο το βράδυ”, “ήσουνα πιωμένη;”, “πόσους ερωτικούς συντρόφους είχες;”. Έτσι… Μια γυναίκα δεν μπορεί να ανεχθεί όλα αυτά, δεν έχει τη δύναμη πάλι να θυματοποιηθεί για άλλη μία φορά, για να ακούει όλα αυτά. Άρα, πρέπει να υπάρχουν από την πολιτεία και στη Δικαιοσύνη και στη νομική επιστήμη, κόκκινες γραμμές ότι το θύμα θα το σέβεσαι και δεν θα το θυματοποιείς και θα υπάρχουν τέτοιοι θεσμοί ώστε να προστατεύεται το θύμα και αυτοί οι θεσμοί μας έχουν επιβληθεί από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, το πώς εξετάζεται, που μπορεί να εξετάζεται και μέσω zoom και με τηλεδιάσκεψη και όχι να υφίσταται όλο αυτό, και πώς θα εξετάζεται από τους πραγματογνώμονες, που δεν τηρούνται. Άρα, λοιπόν, αυτό, δηλαδή, που επιμένω είναι να μην καταλήξουμε πάλι στην ατομική ευθύνη όπως κάνουμε τώρα με την πανδημία, δηλαδή πάλι να βάζουμε το βάρος στη γυναίκα, γιατί καμία γυναίκα δεν είναι υποχρεωμένη να είναι superwoman κυρία Πολύζου. Πρέπει να έχουμε ένα σύστημα, που να προστατεύει και τους δυνατούς και τους αδύναμους, και με αυτοπεποίθηση και χωρίς αυτοπεποίθηση, έτσι; Άρα, λοιπόν, οι γυναίκες και όποιος άνθρωπος κακοποιείται πρέπει να βρίσκει στον δικαστή του, στον φυσικό του δικαστή, και στις υπηρεσίες και στους θεσμούς, έναν σύμμαχό του και όχι έναν άνθρωπο, που θα είναι απέναντί του, και θα του κουνάει το δάχτυλο… “Ναι, αλλά εσύ φορούσες αυτό”, “ναι, αλλά εσύ πήγες εκεί”, “ναι, αλλά εσύ έκανες αυτό”», ανέφερε η Μίνα Καούνη.
«Κυρία Πολύζου, θα πω πάλι ό,τι λέω και για τις γυναίκες και για τις κακοποιημένες γυναίκες! Δεν ρωτάμε πότε μία γυναίκα γιατί δεν φεύγει ή γιατί θα πρέπει να χάσει τη δουλειά της πάλι, έτσι… Δεν είναι και τόσο εύκολο ειδικά… Δηλαδή να χρησιμοποιήσει τους θεσμούς και αυτοί οι θεσμοί να ενεργήσουν, δηλαδή όταν λέμε φύγει από την δουλειά, τι σημαίνει αυτό; Όλη πάλι την κοινωνική ζημία την έχει η γυναίκα , όπως γίνεται και με τον κακοποιητή , φεύγει μια γυναίκα από το σπίτι της λόγω της ενδοοικογενειακής βίας και ο κακοποιητής δεν παθαίνει καμία κοινωνική ζημιά… Και ξέρετε τι λένε και οι φίλοι του και οι γείτονες: “καλό παιδί μωρέ, αλλά να λίγο νευρικό”, δεν παθαίνει κοινωνική ζημιά. Και η γυναίκα χάνει τη δουλειά της, το σπίτι της, πάει στις δομές κρύβεται, δεν έχει λεφτά. Πάλι όλο το βάρος αυτό θα πρέπει να το πάρει η γυναίκα, αλλιώς δεν μπορεί να κάνει καμία ενέργεια. Μη ζητάμε, δηλαδή, από τις γυναίκες να είναι ηρωίδες, για να το πιστέψουμε. Πρέπει να τις προστατέψουμε πρώτα απ’ όλα», πρόσθεσε η γνωστή δικηγόρος για τις κακοποιημένες γυναίκες και τον Γολγοθά που καλούνται να ανεβούν μετά από τις καταγγελίες τους.
Για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, η Μίνα Καούνη εξέφρασε την πλήρη αντίθεσή της. Χαρακτήρισε το νομοσχέδιο «οπισθοδρομικό» και υποστήριξε ότι είναι εις βάρος των γυναικών και κυρίως των παιδιών.
«Κυρία Πολύζου σας ευχαριστώ και για αυτό το θέμα, γιατί πραγματικά αυτό που γίνεται με αυτό το νομοσχέδιο, που είναι ένα οικογενειακό νομοσχέδιο, και έπρεπε να τύχει μιας ευρείας δημοσιότητας, και να υπάρξει γενικότερα ο διάλογος με όλους τους φορείς, έτσι όπως ήρθε σαν αντιμεταρρύθμιση, είχαμε έναν πάρα πολύ καλό νόμο το 1983, ο οποίος νόμος αυτός έγινε λόγω του ότι ήταν επιτακτικό αίτημα της μεταδικτατορικής περιόδου και έφερε μαζί του και πάρα πολλά άλλα πράγματα έτσι καταργήθηκε η προίκα, η νομιμοποίηση των αμβλώσεων, το εργατικό δίκαιο, το συνδικαλιστικό δίκιο, πάρα πολλά πράγματα. Αυτά όλα τώρα έχουν αρχίσει και ξηλώνονται ένα – ένα. Αυτό όμως, υποτίθεται ότι δεν είναι ένα πολιτικό ζήτημα, υποτίθεται και θα σας πω και παρακάτω τι ακριβώς συμβαίνει, είναι ένα οικογενειακό, έπρεπε να έχει, όπως είχε και το 1983, από όλη την κοινωνία. από όλα τα κόμματα, ομόφωνα το ψήφισαν, έπρεπε λοιπόν να ακουστούν όλοι οι φορείς, οι γυναικείες οργανώσεις, όλοι φορείς, πατεράδες, μπαμπάδες, οι γυναίκες, οι μητέρες όσους ενδιαφέρει… Και έρχεται με ένα τέτοιο τρόπο, επειδή είναι αντιμεταρρύθμιση, επειδή μας οπισθοδρομεί τα δικαιώματα και των γυναικών και των παιδιών, 40 χρόνια πριν μας πάει, και έρχεται, λοιπόν, με ένα τέτοιο ύπουλο επικοινωνιακό τρόπο να φανταστείτε κυρία Πολύζου, ότι όλα τα συστημικά Μ.Μ.Ε. , γι’ αυτό σας έδωσα συγχαρητήρια, πραγματικά για το θάρρος σας, μας έχουν αποκλείσει αντιδεοντολογικά, αντιδημοσιογραφικά, έχουν αποκλείσει την άλλη γνώμη. Για ποιον λόγο; Γιατί ακριβώς, είναι τόσο οπισθοδρομικό και το περνάνε με αυτό τον τρόπο. Ακριβώς, ακριβώς, ακριβώς! Πάμε ακριβώς στο σημείο που ήμασταν στην πατρική εξουσία το 1982 κυρία Πολύζου και είναι τρομερό αυτό, και νομίζω ότι πρέπει να τρομάξουνε όλες οι γυναίκες και σαν γυναίκες και σαν αυτόνομες υπάρξεις, γιατί εμποδίζει την αυτόνομη ύπαρξή τους, δηλαδή εγκλωβίζονται πάρα πολλές γυναίκες. Μπορεί να κάνουνε κάποιες επιλογές, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να στιγματιστούν μία ολόκληρη ζωή και να ζουν κάτω από τον φόβο. Φανταστείτε, πολλώ δε μάλλον, κακοποιητικός ο σύντροφος να εγκλωβίζεσαι μέσα σε ένα γάμο να μην μπορείς να προχωρήσεις, ούτε στο επάγγελμα σου, ούτε σε ό,τι έχεις ονειρευτεί γιατί σε κρατάει ένας νόμος. Σας το λέω μετά λόγου γνώσεως και επιστημονικής. Εγώ κυρία Πολύζου άκουσα στις 30 Σεπτεμβρίου, γιατί τον Αύγουστο τότε, είχαν αλλάξει πάρα πολύ βεβιασμένες στις 30 Ιουλίου το 1519 του Αστικού Κώδικα που έλεγε ότι, εν μέσω πανδημίας, για να μετακομίσει η γυναίκα, γιατί για την γυναίκα πρόκειται, γιατί στην Ελλάδα ζούμε και δεν έχουμε ούτε έμφυλη ισότητα, ούτε οικονομική ισότητα, συνήθως ο άντρας είναι αυτός ο οποίος είναι πιο οικονομικός ισχυρός. Έλεγε, λοιπόν, ότι πρέπει να έχει ή, τη σύμφωνη γνώμη του άλλου γονέα ή, την απόφαση του δικαστηρίου, η οποία θα έβγαινε με οριστική απόφαση, δηλαδή μετά από ένα ή δύο χρόνια δηλαδή εν μέσω πανδημίας που ξέρουμε πόσο επηρέασε τις γυναίκες, γιατί η πανδημία κυρία Πολύζου στοχοποίησε σε διπλάσιο βαθμό τις γυναίκες από τους άνδρες. Για να πάει να βρει μία δουλειά στη Λαμία ή στη Λάρισα αν μένεις στην Αθήνα έτσι; Έπρεπε να περιμένει αν δεν συμφωνούσε ο σύζυγος, δύο χρόνια και να βγει αυτή η απόφαση. Δεν την κρατάει, λοιπόν, εξαρτημένη, από ένα γάμο; Και ήταν πραγματικά, άκουσα στη Βουλή τον κύριο Τσιάρα μαζί με τον κύριο Λοβέρδο και είπανε το εξής απίστευτο που ανατρίχιασα: “τότε, λέει ήταν έτοιμες να φύγουν οι γυναίκες και εμείς τις κρατήσαμε με αυτό το νόμο”… Δεν είναι ανατριχιαστικό; Σε τι αναφέρονται; Στα πρόβατα στο μαντρί; Δεν το καταλαβαίνω αυτό το πράγμα. Πού πάμε; Πραγματικά πρέπει να φοβηθούν οι γυναίκες με αυτό το νομοσχέδιο που έρχεται. Να φοβηθούν πρώτα για τον εαυτό τους, και μετά και κυριότερα για τα παιδιά τους, γιατί αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι σε καμία περίπτωση παιδοκεντρικό κυρία Πολύζου. Είναι άλλοι λόγοι, τους έχουμε πει. Είναι ένα λόμπι των ενεργών μπαμπάδων, το οποίο είναι πίσω από τον κύριο Τσιάρα, με το οποίο μόνο συνομίλησε. Δεν έχει δεχτεί να μιλήσει ούτε με τα κόμματα… Εμείς είμαστε μία πρωτοβουλία πέντε δικηγόρων, για νομικά θέματα συνεπιμέλειας και έχουμε τραβήξει αυτή τη στιγμή δεν μπορείτε να φανταστείτε, προκειμένου να πληροφορήσουμε το κοινό και τις γυναίκες από την παραπληροφόρηση, η οποία επιχειρείται μαζί με τα M.Μ.Ε.. Είναι μία πολιτική απόφαση αυτή τη στιγμή αυτό που κάνουνε, διότι έτσι όπως το κάνουνε κυρία Πολύζου, γίνεται με έναν πάρα πολύ άσχημο τρόπο που δεν προοικονομεί κανένα ευοίωνο αποτέλεσμα και γίνεται με την παντελή απαξίωση των δικαστών. Δηλαδή μας λένε αυτή τη στιγμή ότι δεν μας αρέσουν οι αποφάσεις των δικαστών, άρα τους απαξιώνουμε, τους λέμε χαζούς, τους λέμε ανεπαρκείς, τους λέμε ότι έχουνε μείνει στη δεκαετία του ‘50 τους δικαστές. Έχουμε την καλύτερη γενιά των δικαστών κυρία Πολύζου», ανέφερε χαρακτηριστικά, ενώ στον επίλογό της κατέθεσε τις προτάσεις της. «Να πω μόνο για το νομοσχέδιο αυτό, τι χρειάζεται. Ένα πράγμα χρειαζόταν ακόμα και αν παραπονούνται οι πατεράδες ότι δεν εφαρμόζονται οι αποφάσεις. Μία είναι η λύση. Ο νόμος είναι επαρκέστατος. Η λύση είναι τα οικογενειακά δικαστήρια, συνεπικουρούμενα, από μία ισχυρά κοινωνική υπηρεσία και από παιδοψυχιάτρους. Αυτή είναι η λύση. Έκαναν επιχειρηματικά δικαστήρια μέσα σε δύο μήνες. Οικογενειακά δικαστήρια, λοιπόν, είναι πάρα πολύ εύκολο να γίνουν και μόνο αυτή είναι η λύση. Και μία τελευταία παρένθεση στους μπαμπάδες της εργατικής τάξης, στους φτωχούς μπαμπάδες. Ελάτε αλληλέγγυα δίπλα μας. Αυτό το νομοσχέδιο δεν είναι για σας. Εξυπηρετεί μόνο τα συμφέροντα των πλουσίων μπαμπάδων».
