Ερωτήματα για την παρουσία του Βολοντίμιρ Ζελένσκι στο ελληνικό κοινοβούλιο έθεσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου λίγη ώρα πριν από την εμφάνιση του Ουκρανού προέδρου. Η πρώην πρόεδρος της βουλής και πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας απευθύνθηκε τόσο στην κυβέρνηση, η οποία πήρε τη σχετική πρωτοβουλία, όσο και προς τα υπόλοιπα κόμματα που την αποδέχθηκαν έμμεσα ή άμεσα.
«Σε λίγη ώρα θα γίνει σύνδεση του Ελληνικού Κοινοβουλίου με τον Πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι, για να πραγματοποιήσει άλλο ένα από τα διαγγέλματα που πραγματοποιεί από την έναρξη της εισβολής και του επιθετικού πολέμου.
Θα δούμε σε λίγο και τους έλληνες βουλευτές, όπως προηγουμένως τους βουλευτές του Ευρωκοινοβουλίου και τους βρετανούς, γάλλους, ιταλούς, δανούς, νορβηγούς, αμερικανούς, ιάπωνες κλπ, εκλεγμένους εκπροσώπους των λαών των χωρών τους, σε ρόλο βωβού ακροατή, χειροκροτητή, αλλά και ανθρώπινου σκηνικού, που περιβάλλει την υπερμεγέθη εικόνα του Ουκρανού Προέδρου, την ώρα που δεν καλεί απλώς σε στήριξη της χώρας του, αλλά και προβαίνει σε διάφορες υποδείξεις για τη διεθνή πολιτική σκηνή (τι κυρώσεις να επιβληθούν στη Ρωσία, πώς να αποβληθεί η Ρωσία από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, πώς να συγκροτηθεί διεθνές σώμα που θα παρεμβαίνει στρατιωτικά εντός 24 ωρών για να καταστέλλει κλπ), ενώ ταυτόχρονα αξιοποιεί την ευκαιρία για δημόσιες-οικονομικές σχέσεις, προσκαλώντας τους εκπροσώπους ξένων χωρών να αναλάβουν ρόλο στην ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων περιοχών μετά τον πόλεμο ή να πάρουν υπό την προστασία τους την τάδε ή την δείνα πόλη της Ουκρανίας.
Παρακολουθώντας αυτό το φαινόμενο να επαναλαμβάνεται, να εξαπλώνεται και να κλιμακώνεται με την κινηματογραφική-κινηματογραφημένη παρέμβαση του Ζελένσκι πριν λίγες ημέρες, στα αγγλικά, στην απονομή των βραβείων Grammy για τη μουσική, με ακροατές-χειροκροτητές αυτή τη φορά τους καλλιτέχνες, αισθάνομαι την ανάγκη να θέσω κάποια ερωτήματα, προς τον Πρωθυπουργό, που πήρε την πρωτοβουλία για την πρόσκληση, και τον Πρόεδρο της Βουλής, που ανέλαβε να την υλοποιήσει:
– Τι εξυπηρετεί το να “πάρει σειρά” και το Ελληνικό Κοινοβούλιο στην διοργάνωση ενός ακόμη τέτοιου διαγγέλματος, του ίδιου ηγέτη, χωρίς να ακούγεται καμμία άλλη πολιτική φωνή από την Ουκρανία;
– Τι εξυπηρετεί αυτή η εντατική προβολή και προώθηση του Ζελένσκι, μιας τουλάχιστον αμφιλεγόμενης προσωπικότητας, που ξαφνικά προάγεται και ανάγεται σε αδιαφιλονίκητο πομπό μηνυμάτων;
– Είναι πράξη ενημέρωσης των βουλευτών και της κοινής γνώμης ή είναι πράξη επίδειξης ισχύος των ΗΠΑ και του Μπάιντεν, που προφανώς και πρωτοφανώς προωθούν αυτά τα διαγγέλματα;
– Αν είναι πράξη ενημέρωσης, πώς συμβιβάζεται με την απαγόρευση πληροφόρησης από Μέσα Ενημέρωσης από την Ρωσία; Πώς συμβιβάζεται η στυγνή λογοκρισία με την υπερπροβολή σε βαθμό απροκάλυπτης προπαγάνδας;
– Πώς συμβιβάζεται η “ενημέρωση στους έλληνες βουλευτές”, με την αδυναμία διασφάλισης απ’ ευθείας διερμηνείας στα Ελληνικά και την ανακοίνωση ότι η διερμηνεία θα γίνει στα αγγλικά και από τα αγγλικά στα ελληνικά;
– Είναι πράξη “αλληλεγγύης” προς τον αμυνόμενο, όπως είπε ο έλληνας Πρωθυπουργός;
– Ή είναι απλώς μία πράξη διαπιστευτηρίων προς το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ, αντίστοιχων με τις δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη ότι “θα απεξαρτηθούμε εντελώς από το ρωσικό αέριο”, χωρίς να έχει γίνει καμμία ενεργειακή μελέτη και επεξεργασία, με τυχάρπαστους και επικίνδυνους χειρισμούς, που θέτουν σε διακύβευση όχι μόνον την ενεργειακή επάρκεια της χώρας, αλλά και την ασφάλεια του πληθυσμού;
Η σημερινή ειδική συνεδρίαση δυστυχώς δεν αποτελεί σημαντική διεθνή πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης ούτε της ελληνικής Βουλής και δεν προσφέρει το παραμικρό ούτε στον Ελληνικό λαό, ούτε στον Ουκρανικό λαό. Ο Ελληνικός λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτε, αλλά αντιθέτως έχει να χάσει πολλά, από τη συμμετοχή της Ελλάδας στον νέο διεθνή διχασμό που έχει δρομολογηθεί, με κλιμάκωση και εντατικοποίηση του πολέμου, αντί για αποκλιμάκωση και προώθηση της ειρήνης. Κι ο Ουκρανικός λαός δεν προστατεύεται με αυτόν τον τρόπο: αντίθετα καθίσταται έρμαιος διεθνών παιχνιδιών που τον θέλουν υποτελή κι εξαρτημένο και που αξιοποιούν τα δεινά του για την προώθηση οικονομικοπολιτικών, στρατιωτικών και ενεργειακών συμφερόντων.
Όσο για το Ελληνικό Κοινοβούλιο, υποβαθμίζεται για άλλη μία φορά, σε εργαλείο σκοπιμοτήτων ξένων προς την κοινοβουλευτική λειτουργία, αντί να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες κοινοβουλευτικής διπλωματίας για την Ειρήνη.
Κι η Ελλάδα, μέσω της Κυβέρνησης, αντί να διεκδικεί ρόλο διεθνούς πρωτοβουλίας ειρήνευσης, στριμώχνεται στην ουρά των κρατών που δηλώνουν άκριτη υποταγή, σε δυνάμεις που ουδέποτε καταδίκασαν πραγματικά τον επιθετικό πόλεμο και τα διεθνή εγκλήματα, αλλά αντίθετα διεκδικούν και σήμερα το δικαίωμα να τα διαπράττουν…», ανέφερε η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
