Ζωή Κωνσταντοπούλου: Οι φόροι που πληρώνουν οι πολίτες δεν δαπανώνται προς όφελός τους

Μια ξεχωριστή απάντηση, για τους πολίτες, τους οποίους η Κυβέρνηση συνηθίζει να στοχοποιεί, έδωσε η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Συνέντευξη Τύπου που πραγματοποίησε στην 88η ΔΕΘ.

Σε ερώτηση δημοσιογράφου για την φοροδιαφυγή και την ακρίβεια, η Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας μίλησε για ένα αναλογικό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, για φόρους που αντανακλώνται στην καθημερινότητα των πολιτών, για ένα Κράτος που δίνει το παράδειγμα και γίνεται το υπόδειγμα συνέπειας προς τους πολίτες και σεβασμού του δημόσιου χρήματος, μίλησε δηλαδή για ό,τι θα έπρεπε να συμβαίνει αλλά δεν συμβαίνει.

Η Ζωή τόνισε πως είναι ευθύνη της Πολιτείας να χτίσει φορολογική συνείδηση στους πολίτες, «τη διάθεση δηλαδή να πληρώσουν τους φόρους τους και η φορολογική συνείδηση χτίζεται όταν οι πολίτες βλέπουν τα χρήματα από τους φόρους τους να δαπανώνται σε σκοπούς κοινωνικούς και επιτακτικούς κι όταν η ίδια η Κυβέρνηση γίνεται το υπόδειγμα συνέπειας στην απόδοση των χρεών της.»

Είπε πως σήμερα οι πολίτες δεν μπορούν να ζήσουν από τα εισοδήματά τους κι αυτό είναι πολύ σοβαρό και δεν μπορεί να υπερβληθεί με ρητορείες περί φοροδιαφυγής και με εκστρατείες σπίλωσης των αυτοαπασχολούμενων. Η Ζωή τόνισε πως η οικονομία ανθεί όταν ανθεί η κοινωνία και όταν μπορεί η κοινωνία να πατήσει στα πόδια της. Δίκαιο φορολογικό σύστημα σημαίνει αναλογικό φορολογικό σύστημα. Σημαίνει δηλαδή αυτό το οποίο το Σύνταγμά μας υπαγορεύει, ο καθένας συμμετέχει στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις του.

«Πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας και να αναγνωρίσουμε ότι η φοροδιαφυγή είναι το σύνηθες πρόσχημα των Κυβερνήσεων για την αποτυχημένη οικονομική τους πολιτική. Η φοροδιαφυγή είναι, βεβαίως, ένα υπαρκτό φαινόμενο. Ακόμη πιο σοβαρό γεγονός όμως είναι η εντελώς αποτυχημένη οικονομική και φορολογική πολιτική, που οδηγεί στο να μην εξαρκούν οι προβλέψεις για να καλυφθούν βασικές δημόσιες δαπάνες. Έχουμε νοσοκομεία που καταρρέουν, σχολεία που καταρρέουν, νοσοκομεία χωρίς υγειονομικούς, σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, δρόμους επικίνδυνους, δικαστήρια δυσλειτουργικά και πολλές φορές σε επικίνδυνα δημόσια κτήρια. Έχουμε δηλαδή συνολικές ελλείψεις στο πεδίο αυτού που ονομάζεται Κοινωνικό Κράτος Δικαίου, που οδηγούν τον πολίτη σε ένα βίωμα που το ζούμε όλοι, ότι οι φόροι που πληρώνουν οι πολίτες δεν δαπανώνται προς όφελός τους, δεν αντανακλώνται δηλαδή σε δημόσιες δαπάνες που συγκροτούν αντίκρισμα στη φορολόγηση. Πριν να μιλήσουμε λοιπόν για τη φοροδιαφυγή, είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουμε για το πώς χτίζει η πολιτεία φορολογική συνείδηση στους πολίτες. Φορολογική συνείδηση, τη διάθεση δηλαδή του πολίτη να πληρώσει τους φόρους, την χτίζεις όταν ο πολίτης σε βλέπει να δαπανάς το δημόσιο χρήμα σε σκοπούς κοινωνικούς, δημόσιους και επιτακτικούς. Και αυτό δεν συμβαίνει.

Βλέπουμε μια φοβερή διασπάθιση του δημοσίου χρήματος σε αλλότριους σκοπούς, σε απευθείας αναθέσεις, σε ημετέρους, σε παράνομες πράξεις, και βλέπουμε έναν Πρωθυπουργό ο οποίος κάθε φορά προσφεύγει στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στις δωρεές, προκειμένου να καλυφθούν δημόσιες ανάγκες σοβαρές, είτε μιλάμε για νοσοκομεία, είτε μιλάμε για σχολεία, είτε μιλάμε για αποκατάσταση από καταστροφές και ούτω καθ’εξής. 

Φορολογική συνείδηση δεν χτίζεις, επίσης, όταν ο πολίτης σε βλέπει να μην είσαι εσύ συνεπής. Δεν μπορεί μια Κυβέρνηση που εκπροσωπείται από ένα κόμμα που χρωστάει δυσθεώρητα ποσά και στις τράπεζες και αλλού, να πεισθεί ότι αυτή η Κυβέρνηση μπορεί να του υπαγορεύσει τον σωστό τρόπο για να ανταποκρίνεται στις φορολογικές υποχρεώσεις. 

Η ανταποδοτικότητα των φόρων, συνεπώς, και το υπόδειγμα το πολιτικό της Κυβέρνησης είναι προϋποθέσεις για ένα λειτουργικό φορολογικό σύστημα. Τώρα, φυσικά, το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ και είναι πολύ πιο βαθύ διότι συνολικά η φορολογική πολιτική είναι χαραγμένη πάνω στη λογική της αφαίμαξης των ενεργών δυνάμεων της κοινωνίας, αλλά και των πιο φτωχών και ευάλωτων, πάνω στη λογική δηλαδή ότι μπορεί να ζητάς φόρους η πληρωμή των οποίων οδηγεί στο απόλυτο αδιέξοδο».

Για την ακρίβεια 

«Ρωτήσατε για την ακρίβεια. Η ακρίβεια είναι συνέπεια της απόλυτης απώλειας ελέγχου στη διαμόρφωση των τιμών. Είναι συνέπεια του ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση να ελεγχθούν οι τιμές και να προστατευθούν οι καταναλωτές και οι πολίτες. Δεν εφαρμόζονται καν στη χώρα μας οι εγγυήσεις που ισχύουν για την προστασία του καταναλωτή, είτε είναι ο καταναλωτής που πάει να πάρει γάλα από το σουπερμάρκετ, είτε είναι ο καταναλωτής που υποχρεωτικά υπογράφει για να πάρει την πιστωτική ή την κάρτα αναλήψεων από την τράπεζα. Η προστασία του καταναλωτή δυστυχώς δεν αποτελεί προτεραιότητα, ενώ θα έπρεπε, όπως δεν έχει ενισχυθεί, αλλά αντίθετα έχει υπονομευθεί, η Ανεξάρτητη Αρχή που ονομάζεται Επιτροπή Ανταγωνισμού και η οποία θα έπρεπε να λειτουργεί με επαρκές προσωπικό, με επαρκή προϋπολογισμό και με πλαίσιο δράσης τέτοιο, ώστε να μην επιβάλλονται πρόστιμα και αποφάσεις μόνο δειγματοληπτικά και επικοινωνιακά. 

Θέλω όμως να πω και πρέπει να ειπωθεί, το έχω πει αρκετές φορές, ότι η ακρίβεια είναι και μια παράμετρος άμεσα σχετιζόμενη με την αγοραστική δύναμη, με τις οικονομικές δυνάμεις των ανθρώπων στη χώρα μας. Είναι ακριβά τα πράγματα και αντικειμενικά, αλλά και υποκειμενικά, διότι οι μισθοί είναι εξαιρετικά χαμηλοί, διότι το εισόδημα δεν ενισχύεται, δεν ενισχύεται ούτε εκεί που η Κυβέρνηση οφείλει να αναλάβει δράση, όπως είναι η πρότασή μας για τον 13ο και τον 14 ο μισθό. Εξαρτάται από την Κυβέρνηση η επαναφορά αυτών των αποδοχών. Δεν επαρκεί όμως και στον ιδιωτικό τομέα, όπου η Κυβέρνηση κρατά πάρα πολύ χαμηλά τον πήχη και δεν ενισχύει επίσης την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, της παράδοσης και του κεκτημένου των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και τελικά δεν θέτει ως στόχο το να έχουν οι άνθρωποι εισοδήματα τέτοια, που τους εγγυώνται την αξιοπρέπειά τους. Ξέρω ότι σας μιλάω για πράγματα αξιακά και θεωρώ πολύ αναγκαίο να επιστρέψουμε σε αυτά. 

Θεωρώ πολύ κυνικό να ακούω έναν Πρωθυπουργό να λέει ότι η αξίωση των εργαζομένων να παίρνουν χρήματα που τα παίρνανε, μισθούς που τους παίρνανε, είναι κάτι που δεν θέλει να το ακούει, γιατί αυτό θα οδηγήσει σε δημοσιονομική επιτήρηση. Η δέσμευση ενός Πρωθυπουργού πρέπει να είναι η ενίσχυση του εισοδήματος των ανθρώπων και των πολιτών και εμείς το έχουμε πει με όλους τους τρόπους: Η Οικονομία δεν μπορεί να ανθίσει πάνω σε μια αποδεκατισμένη Κοινωνία. Η Οικονομία ανθεί όταν ανθεί η Κοινωνία και όταν μπορεί η Κοινωνία να πατήσει στα πόδια της.

Υπάρχει λοιπόν ανάγκη για μέτρα θεσμοθέτησης της ενίσχυσης του εισοδήματος και στον δημόσιο τομέα και στον ιδιωτικό τομέα. Υπάρχει ανάγκη για τη διαγραφή χρεών τα οποία ανυπαίτια επωμίστηκαν οι πολίτες την περίοδο των Μνημονίων και την περίοδο της Πανδημίας. Έχει καταθέσει η Πλεύση Ελευθερίας την πρόταση αυτή για τη διαγραφή αυτών των χρεών, που είναι εντελώς ανυπαίτια και βεβαίως υπάρχουν και οι πολιτικές, γιατί συνήθως ακούμε τον Πρωθυπουργό να λέει, «πού θα βρούμε τα λεφτά, δεν βρίσκουμε τα λεφτά» και ούτω καθεξής. 

Ο διαχειριστής ενός περιπτέρου και μιας πολυκατοικίας εάν ήξερε ότι κάποιος χρωστάει στην πολυκατοικία χρήματα, θα έκανε κάποιες ενέργειες να έρθουν στην πολυκατοικία ή στο περίπτερο αυτά τα χρήματα. Αν του χρωστάει ο πελάτης επίσης κάποια χρήματα, κάποια στιγμή θα τα ζητήσει. Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών δεν ενεργοποιούνται για τις αξιώσεις του Ελληνικού Δημοσίου. Δεν ενεργοποιούνται για να διεκδικήσουν τα περίπου 400 δισεκατομμύρια ευρώ πια- 278 έως 341 δις ήταν το 2015- των Γερμανικών οφειλών.

Δεν ενεργοποιούνται για να διεκδικήσουν αποζημιώσεις από τις υποθέσεις διαφθοράς. Δεν ασκήθηκε ποτέ αγωγή κατά της Siemens ή κατά των εξοπλιστικών εταιρειών. Δεν ενεργοποιούνται για να ασκήσουν αγωγές κατά επίορκων υπαλλήλων του Κράτους και επίορκων πολιτικών προσώπων, δεν ενεργοποιούνται γενικά για να φέρουν έσοδα στο δημόσιο ταμείο από καμμία άλλη πηγή, παρά μόνο από τους πολίτες, που τους έχουν πρόχειρους κι εύκολους. Το μήνυμα που πρέπει να περάσει είναι ότι οι πολίτες δεν είναι πρόχειροι και εύκολοι. Οι πολίτες αξιώνουν η διαχείριση των οικονομικών του Κράτους να είναι χρήστη, όπως επιβάλλεται σε κάθε διαχείριση και να μην κρίνουν εξ ιδίων τα δημόσια οι κυβερνώντες. Να μην αισθάνονται δηλαδή ότι επειδή δεν λογοδοτούν για τα δικά τους χρέη, δεν θα λογοδοτήσουν και για τη διαχείριση που κάνουν στο δημόσιο ταμείο.